Barbara in Yogya: Teruggegeven

Vandaag was het een bijzondere dag. We hebben hier elke dag een bijzondere dag, maar vandaag was het een bijzondere bijzondere-dag. Martha en ik begaven ons naar het Yogyase museum Sonobudoyo om een Yogyazilveren sigarendoosje te doneren dat mijn grootvader in de jaren dertig van de vorige eeuw heeft gekocht.

Mijn grootvader bezat een groot melkveebedrijf nabij Surabaya in de nadagen van de koloniale tijd en de vroege jaren van de Indonesische onafhankelijkheid. Zodoende hebben mijn grootouders decennialang in Indonesië gewoond. Mijn vader en zijn zussen zijn er allemaal geboren en opgegroeid.

Na het overlijden van mijn opa kwam het doosje, samen met ander zilverwerk van mijn grootouders, in bezit van mijn vader, en naarmate hij zijn einde voelde naderen vond hij steeds sterker dat zijn Indonesische bezittingen van waarde teruggegeven moesten worden aan Indonesië.

Mijn moeder had al het een en ander aan voorwerk gedaan. Vorige week had ze met de directeur van het museum gesproken, en die had laten weten dat het museum geïnteresseerd was in het doosje, en dat ze de overdracht dan graag formeel wilde regelen. Ze spraken af dat vandaag te doen. Ik bedacht dat ik graag meewilde, om te kijken, en ook om het vast te leggen met mijn fototoestel.

De directeur van het museum had geen halve maatregelen genomen. We werden onthaald op haar kantoor. Er was een keurig contract opgesteld, waarin het museum zich verantwoordelijk verklaarde voor het doosje. Daarnaast zou er een vermelding komen dat het doosje afkomstig was uit de nalatenschap van Bapak Titus.

Behalve de directeur waren er twee getuigen (het hoofd van de afdeling zilveren kunst, en een antropoloog) en een fotograaf die nauwgezet de ondertekening van het contract en de overdracht vastlegde. En hij was zo vriendelijk dat ook met mijn toestel te doen. Waarvan akte.